امضاء دیجیتال جایگزین امضاء سنتی می شود ؟

بر اساس مواد مختلف قانون تجارت الکترونیکی در ایران هم می‌توان به این نتیجه رسید که امضاء دیجیتالی اسناد و مدارک، دارای اعتبار و ارزش هستند.

 امضاء علامتی است برای نامه و سند که در محل مشخص شده حک می‌شود و این موضوع یکی از اولین شیوه‌هایی است که بشر برای معتبر کردن اسناد خود مورد استفاده قرار داد؛ با گذشت دوران و پیشرفت چشمگیر تکنولوژی و ارتباطات، امضاء الکترونیکی هم به میدان آمد و این نوع امضاء معادل امضاء دست‌نویسی است که هر دو آثار حقوقی مشابهی دارند.

امضاء یک سند عناوینی مانند انتساب، انجام تشریفات، تصدیق و قدرت اجرایی را متعهد می‌شود؛ امضاء دیجیتالی کارکردی مانند امضاء در دنیای واقعی (دست نویس) دارد و این نوع امضاء هویت فرستنده متن را تضمین و تصدیق می‌کند؛ این موضوع به حدی معتبر است که فرستنده پس از ارسال و گیرنده بعد از دریافت اسناد و مدارکی که بصورت دیجیتالی امضاء شده را نمی‌توانند انکار و جعل کنند.

علم رمزنگاری، پایه و اساس ساختار امضاء دیجیتالی

علم رمزنگاری سرچشمه امضاء دیجیتالی است که با استفاده از علم ریاضی، دانش سخت افزاری و نرم افزاری است؛ امضاء دیجیتالی به دو نوع است که دسته اول امضاء و علامتی است که بصورت دیجیتالی درآمده و دسته دوم به معنای استفاده از فناوری دیجیتالی برای رمزگذاری اطلاعات است.

قطعا این موضوع به مذاق خیلی‌ها تلخ است و دلیل اصلی آن سخت بودن تطبیق با دنیای مدرن امروزی است، اما این رویکرد برای حمایت از پیشرفت‌های جدید در آینده الزامی است و با صرف آموزش‌های فراوان برای گروه‌های هدف، می‌توان تطبیق کار‌های سنتی روزمره را با انجام فعالیت جدید برآورده کرد.

امضاء دیجیتالی دارای همان ارزشی است که امضاء سنتی دارد

قانون تجارت الکترونیکی در خصوص معتبر بودن امضاء الکترونیکی مواردی را عنوان کرده که دانستن آن‌ها ضروری است بر اساس ماده ۱۰ این قانون  امضاءی الکترونیکی مطمئن دارای شرایطی است که بر اساس ماده ۱۱، سابقه الکترونیکی مطمئن، داده و اطلاعات پیامی است که با رعایت شرایط یک سیستم اطلاعاتی مطمئن ذخیره شده و به هنگام لزوم در دسترس و قابل درک است، بنابراین در صورتی که استاندارد‌های لازم در مورد امضاء دیجیتالی رعایت شده باشد، دارای همان ارزشی است که امضاء سنتی دارد.

به موجب قانون‌های بین‌المللی در خصوص اعتبار بخشیدن به امضاء الکترونیکی، بر اساس مواد مختلف قانون تجارت الکترونیکی در ایران هم می‌توان به این نتیجه رسید که امضاء دیجیتالی اسناد و مدارک، دارای اعتبار و ارزش هستند اثبات معتبر بودن امضاء بر عهده شخصی است که آن را تقاضا می‌کند که این امر کار سختی را بر عهده اثبات کننده می‌گذارد، اما راه‌حل موجود اینکه می‌توان با استفاده از نسخه‌های استاندارد و معتبر ارائه شده از سوی سازمان‌های داخلی و بین‌المللی، از کار سخت اثبات کم کرد.

قانون‌های کشور برای تامین امنیت فضای مجازی

در حال حاضر فضای معاملات، پرداخت‌ها، امضاءها، نامه‌ها، ارتباطات و سایر روابط در فضای اینترنت قابل انجام است و این بستر خوبی برای تغییر و تحول قانون‌ها به حساب می‌آید. اگر قانونی برای چنین فعالیت‌هایی ارائه نشود، سودجویان زیادی امنیت فضای مجازی را دچار خطر می‌کنند و به جای تحول در عرصه جدید، فعالیت‌های کشوری در این بستر عقب‌نشینی می‌کند.