طبق قانون هیچ زنی حق ندارد جدای از شوهرش در خانه‌ای مستقل زندگی کند الا در دو مورد
طبق قانون هیچ زنی حق ندارد جدای از شوهرش در خانه‌ای مستقل زندگی کند الا در دو مورد.
قوانین جمهوری اسلامی ایران مبتنی بر قوانین دین مبین اسلام و شریعت مقدس تشیع وضع شده است. از آنجاییکه اسلام برای همه روابط میان‌فردی حقوقی را قائل شده است روابط زناشویی نیز از این قاعده مستثنی نیست.
اما متاسفانه بسیاری از افراد در جامعه کنونی از این حق و حقوق‌ها آگاه نیستند و همین امر موجب می‌شود تا در حق یکی از طرفین بارها و بارها ظلم شود.
قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران در مواد متعددی به حقوق متقابل زن و شوهر پرداخته است. یکی از مهمترین مسائلی که در ابتدای زندگی هم زوج و زوجه و هم خانواده‌های آنان با آن درگیرند، بحث مسکن و محل سکونت است.
طبق مواد 1114 و 1115 قانون مدنی زن نمی‌تواند مسکن مستقلی برای زندگی جدا از شوهرش اختیار کند الا اینکه در یک منزل برای زن خطر جانی، مالی و یا شرافتی وجود داشته باشد که در این صورت زن می‌تواند مسکن جداگانه‌ای برای خودش انتخاب کند و اگر به این علت زن مسکن جداگانه‌ای اختیار کرده باشد باز هم نفقه او بر عهده شوهر است.
طبق ماده 1107قانون مدنی مسکن جزیی از حق نفقه زوجه می باشد و زوج مکلف است که مسکن مناسبی برای خانواده خود تهیه کند.
نکته دیگر این ماده این است که مسکن تهیه شده باید متناسب با شان و مرتبه اجتماعی زن باشد و در غیر اینصورت زن می تواند از سکونت در آن خانه ممانعت کند.
بر اساس ماده 1114 قانون مدنی زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند سکنی نماید مگر آنکه اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد.
همچنین طبق ماده 1005 قانون مدنی اقامتگاه زن شوهردار همان اقامتگاه شوهر است.
البته اگر در زمان عقد شرط انتخاب محل سکونت را به زن داده باشند دیگر اختیار انتخاب مسکن بر عهده او خواهد بود و اگر زوجه بخواهد در خانه‌ای زندگی نکند قانون هم به استناد شرط ضمن عقد حق را به او می‌دهد.
منبع : خبرگزاری فارس
دیدگاه خودتان را ارسال کنید